We doorkruisten het Vlaamse land. Ik kan wel zeggen dat er een zekere spanning in de auto hing, die van de concentratie. 't Was niet zozeer de ondertussen gekende vermoeidheid die me daartoe noopte, maar wel het gedrag van de anderen die het Vlaamse Land per vier- of tweewieler doorkruisten. De kalender kruiste nochtans geen zondag aan. Voorbij flitsende wegmarkering, schemerende avondzon en focus op de weg,met een soundtrack van Alanis Morissette, een zanglijn van Anouk, een gitaarriff Nine Inch Nails, een baslijn Prodigy ... Niet slecht als road music. De co-bestuurder deed zijn werk lekker.
Het werd nog lekkerder toen de laatste kilometers het volgende nummer door de Mazda 2-luidsprekers trilde...
Mijn moeder verdacht "The Wu" er altijd van diep puberende depressies te veroorzaken en moet dan ook meermaals haar armen zuchtend in de lucht gegooid hebben toen ze de bekende flow en rhymes opving. Het echte plaatje zag er toch een tikkeltje anders uit en voelde ik daar in die vlaag van autorijdende concentratie opnieuw. De beats ontspanden, de flow nam mee op sleeptouw, de hese raps en de rhymes voedden en gaven energie. Music is the food for mind and body. Dat is ook wat toen uit de boxen stroomde. En nu in de auto, zelfs al was het een technoblauwe Mazda 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
You make me happy: bedankt voor je comment!