dinsdag 16 november 2010

Dansende tomaten

Ik zie vuurrode tomaatjes dansen voor mijn ogen. Ik proef de intense zonnige smaak van die vuurrode tomaatjes op mijn tong. Ik ruik de kruidige geur van de wilde oregano in mijn neus prikken. En bij een gedekte tafel dwalen mijn gedachten af naar linguini vongole, cozze epesce di spada.

Hartkloppingen

Munt moet er bij elk gerecht bij. Net zoals de olijfolie van de koude persing van november 2010: sí, sí,sí * raakt bijna buiten adem van opwinding *. Ik zou veel liever rond het Brusselse op zoek gaan naar wilde asperges, paddestoelen en alle lekkers dat boer Jan/Gianfranco zou kunnen maken, dan de consument dienen vanuit mijn grijze bureau. En wanneer ik pertinent probeer gerechten te verzinnen met wat vlees, zoals daar zijn lamsvlees, een mooie entrecôte of gewoon een stukje kip, vraag ik me af wat zoiets te zoeken heeft op mijn bord: on se mange ça? Het antwoord zou zeker te vinden zijn in de stapel kookboeken en kooktijdschriften die al bijna mijn lichaamslengte benadert.


Zweet en speekseltoestroom breken uit

In de associatieve psychologie zou ik gediagnosticeerd worden met: balancerend tussen verslaving en cold turkey, dan wel aan en van Italia. Sorry carissimo, vanavond alweer linguini met vuurrode tomaatjes, olijfolie *opwinding*, oregano, munt en iets visachtigs.

Rush & bevrediging

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

You make me happy: bedankt voor je comment!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...